Anasayfa
tarafından ebrar Salı Kas. 11, 2008 9:30 pmEvlilik, insanı
günahtan koruyan bir kalkandır. Evlilik, el ele verip doğruya
koşmaktır. Evliliğe bu açıdan baktığınızda, izdivacın insanı Allah’a
yaklaştırması gerektiği görülebilir.
Delikanlı okulunu bitirdi ve işini kurdu. Artık evlenip çoluk çocuğa
karışmak istiyor. Bunun için de düşünüyor ve soruyor: “Acaba kiminle ve
nasıl biriyle evlensem?”
Akıl verense çok oluyor: “Evleneceğin kişi şöyle şöyle olsun”. Ama anne ille de güzel gelin istiyor.
Genç kızın da evlenme yaşı geliyor. O da düşünüyor. “Acaba evleneceğim
kişide nasıl bir özellik arasam? Dini diyaneti önemli olmalı mı?” Bu
anne de kızının bir zenginle evlenip rahat etmesini düşlüyor..
Genç kız da delikanlı da şaşkın.Çünkü eş, insanı saadetin beşiğine götürdüğü gibi; felaketin eşiğine de sürükleyebiliyor.
Kur’an, eşleri tarif ederken, “Onlar sizin için günahtan koruyan bir
elbise, siz de onlar için bir elbise hükmündesiniz.” buyuruyor. (Bakara
187) Özellikle de günümüzde bu ayetin daha dikkatli okunması gerekiyor.
Çünkü her sokak başında bir ateş yanıyor. Her yerden binler günah
insana saldırıyor. Her şey ağız birliği yapmış gibi insanı Allah’tan
uzaklaştırıyor.
Allah’a giden yollara barikatlar kurulmuş. Ahiret yurdunu gösteren
işaretler ters çevrilmiş. Sefih medeniyetin getirdiği cazibe ister
istemez insanları o yoldan alıkoyar hale gelmiş.
Herkes, akın akın “insanın ve bilhasa Müslüman’ın bir nevi cenneti olan
aile sığınağından” çıkıp o yöne doğru koşuyor. Sığınaktan çıkan askerin
üzerine yağan mermiler gibi günahlar aile fertlerinin üzerine yağıyor.
Kişi evinde oturup TV’sini seyrederken, gazetesini okurken, hatta
penceresinden sokağa bakarken bile müstehcenlik ateşi onu yakabiliyor.
İşte bu arada eş denilen “elbise” o ateşe perde olmalı. Kişiyle ateş
arasında set oluşturmalı. Eşinin üzerine gelen günahlara paratoner
olup, onu Allah’a yaklaştırmalı.. Sadece dünya hayatı için giyilen bir
elbise değil, kişiyi cennet bahçelerine uçurabilen paraşüt görevi
yapmalı..
Çünkü, insan bu dünyaya sadece rahat yaşayıp, zevk ve lezzet peşinde
koşmak için gönderilmemiştir. Onun esas gayesi kendisini buraya
gönderen Cenab-ı Hakk’ı tanımak, bilmek ve ibadet etmektir. Dünya
yolunda yürüyüp ahiret yurduna varmaktır.
Evlilik de o yol arkadaşını seçmektir. Şayet yol arkadaşı Allah’a
yakınsa kişi dünyada da ahirette de huzurlu olacaktır. Çünkü Cenab-ı
Hak buyuruyor:
“Erkek olsun, kadın olsun mü’min olarak güzel işler yapanlara dünyada
temiz ve huzurlu bir hayat yaşatırız. Ahirette ise, onları,
yaptıklarının daha güzeliyle mükâfatlandıracağız.” (Nahl 97)
Asr-ı saadette yaşanan şu olay evliliğin insanı Allah’a yaklaştırması hususunda örnek olsa gerek.
Peygamberimiz (sas), sahabeleriyle birlikte otururken fakir ve muhtaç
olanlara vermenin öneminden bahsediyordu. Al-i İmran Suresi’nin 92.
ayetini okudu:
“Muhtaçlara ve fakirlere yardım ederken, malınızın kötüsünü değil de iyisini vermedikçe olgun bir imana kavuşamazsınız.
İmanda en yüksek mertebeye çıkmak istiyorsanız, yoksullara malınızın en hoşunuza gidenini bağışlayınız.”
Bu sözler orada bulunanlardan Ebu Talha’yı (ra) can evinden vurdu. En
değerli malını Medine’deki hurmalığını ve evini hemen oracıkta
bağışladı.
Evine gitti. Bahçenin dışında durdu. Eşi Rumeysa (ra) Ebu Talha’yı (ra)
görünce neden eve girmediğini sordu. Ebu Talha (ra) evini ve bahçesini
tasadduk ettiğini söyledi. Eşi:
“Kendin için mi yoksa ikimiz için mi?” diye sorduğunda Ebu Talha (ra) “ikimiz için” cevabını verince eşi Rumeysa:
“Allah senden razı olsun Talha. Ben de aynı şeyleri düşünürdüm. Bekle
geliyorum.” diyerek dönüp arkasına bile bakmadan evinden çıkıp gitti.
(Buhari)
Bizler de onları örnek almalıyız. Bunun için de evlilikleri nefsani
duygulardan ziyade uhrevi duygularla yapmalıyız. Eş seçerken bizleri
dünyaya çağıranı değil Allah’a yaklaştıranı seçmeliyiz.
Bizim evliliğimiz yani Müslüman’ın evliliği farklı olmalı. Müslüman
aile, karanlık dünyalara ışık saçmalı… Sıkıntıda boğulanlara şefkat
elini uzatmalı. Sevgiye hasret, mutluluğa hasret olanları sevginin ve
mutluluğun yurduna iletmeli.
Eşler el ele vermeli
Derdimiz önce insanlığa hizmet olmalı. Bunun için eşler el ele vermeli.
“Allah için ver” deyince vermeli. “Allah için yola çıkıyorum.” deyince
uğurlamalı. Allah’a giden yolda hayat arkadaşına omuz vermeli. Tıpkı
Peygamber kocasına Hira Dağı’na yemek taşıyan Hz. Hatice, İslâm için
şehit olan Ammar ve Sümeyye, yalın ayak kızgın çöller üstünde yan yana
hicret eden sahabe gibi…
Böyle eşler için söz sultanı ne güzel söylüyor: “Bahtiyardır o adam ki,
refika-i ebediyesini (ebedi arkadaşını) kaybetmemek için saliha
(dindar) zevcesini taklit eder, o da salih olur. Hem bahtiyardır o
kadın ki, kocasını mütedeyyin görür, ebedi dostunu ve arkadaşını
kaybetmemek için o da tam mütedeyyin olur, saadet-i dünyeviyesi (dünya
saadeti) içinde saadet-i uhreviyesini (ebedi saadetini) kazanır.”
günahtan koruyan bir kalkandır. Evlilik, el ele verip doğruya
koşmaktır. Evliliğe bu açıdan baktığınızda, izdivacın insanı Allah’a
yaklaştırması gerektiği görülebilir.
Delikanlı okulunu bitirdi ve işini kurdu. Artık evlenip çoluk çocuğa
karışmak istiyor. Bunun için de düşünüyor ve soruyor: “Acaba kiminle ve
nasıl biriyle evlensem?”
Akıl verense çok oluyor: “Evleneceğin kişi şöyle şöyle olsun”. Ama anne ille de güzel gelin istiyor.
Genç kızın da evlenme yaşı geliyor. O da düşünüyor. “Acaba evleneceğim
kişide nasıl bir özellik arasam? Dini diyaneti önemli olmalı mı?” Bu
anne de kızının bir zenginle evlenip rahat etmesini düşlüyor..
Genç kız da delikanlı da şaşkın.Çünkü eş, insanı saadetin beşiğine götürdüğü gibi; felaketin eşiğine de sürükleyebiliyor.
Kur’an, eşleri tarif ederken, “Onlar sizin için günahtan koruyan bir
elbise, siz de onlar için bir elbise hükmündesiniz.” buyuruyor. (Bakara
187) Özellikle de günümüzde bu ayetin daha dikkatli okunması gerekiyor.
Çünkü her sokak başında bir ateş yanıyor. Her yerden binler günah
insana saldırıyor. Her şey ağız birliği yapmış gibi insanı Allah’tan
uzaklaştırıyor.
Allah’a giden yollara barikatlar kurulmuş. Ahiret yurdunu gösteren
işaretler ters çevrilmiş. Sefih medeniyetin getirdiği cazibe ister
istemez insanları o yoldan alıkoyar hale gelmiş.
Herkes, akın akın “insanın ve bilhasa Müslüman’ın bir nevi cenneti olan
aile sığınağından” çıkıp o yöne doğru koşuyor. Sığınaktan çıkan askerin
üzerine yağan mermiler gibi günahlar aile fertlerinin üzerine yağıyor.
Kişi evinde oturup TV’sini seyrederken, gazetesini okurken, hatta
penceresinden sokağa bakarken bile müstehcenlik ateşi onu yakabiliyor.
İşte bu arada eş denilen “elbise” o ateşe perde olmalı. Kişiyle ateş
arasında set oluşturmalı. Eşinin üzerine gelen günahlara paratoner
olup, onu Allah’a yaklaştırmalı.. Sadece dünya hayatı için giyilen bir
elbise değil, kişiyi cennet bahçelerine uçurabilen paraşüt görevi
yapmalı..
Çünkü, insan bu dünyaya sadece rahat yaşayıp, zevk ve lezzet peşinde
koşmak için gönderilmemiştir. Onun esas gayesi kendisini buraya
gönderen Cenab-ı Hakk’ı tanımak, bilmek ve ibadet etmektir. Dünya
yolunda yürüyüp ahiret yurduna varmaktır.
Evlilik de o yol arkadaşını seçmektir. Şayet yol arkadaşı Allah’a
yakınsa kişi dünyada da ahirette de huzurlu olacaktır. Çünkü Cenab-ı
Hak buyuruyor:
“Erkek olsun, kadın olsun mü’min olarak güzel işler yapanlara dünyada
temiz ve huzurlu bir hayat yaşatırız. Ahirette ise, onları,
yaptıklarının daha güzeliyle mükâfatlandıracağız.” (Nahl 97)
Asr-ı saadette yaşanan şu olay evliliğin insanı Allah’a yaklaştırması hususunda örnek olsa gerek.
Peygamberimiz (sas), sahabeleriyle birlikte otururken fakir ve muhtaç
olanlara vermenin öneminden bahsediyordu. Al-i İmran Suresi’nin 92.
ayetini okudu:
“Muhtaçlara ve fakirlere yardım ederken, malınızın kötüsünü değil de iyisini vermedikçe olgun bir imana kavuşamazsınız.
İmanda en yüksek mertebeye çıkmak istiyorsanız, yoksullara malınızın en hoşunuza gidenini bağışlayınız.”
Bu sözler orada bulunanlardan Ebu Talha’yı (ra) can evinden vurdu. En
değerli malını Medine’deki hurmalığını ve evini hemen oracıkta
bağışladı.
Evine gitti. Bahçenin dışında durdu. Eşi Rumeysa (ra) Ebu Talha’yı (ra)
görünce neden eve girmediğini sordu. Ebu Talha (ra) evini ve bahçesini
tasadduk ettiğini söyledi. Eşi:
“Kendin için mi yoksa ikimiz için mi?” diye sorduğunda Ebu Talha (ra) “ikimiz için” cevabını verince eşi Rumeysa:
“Allah senden razı olsun Talha. Ben de aynı şeyleri düşünürdüm. Bekle
geliyorum.” diyerek dönüp arkasına bile bakmadan evinden çıkıp gitti.
(Buhari)
Bizler de onları örnek almalıyız. Bunun için de evlilikleri nefsani
duygulardan ziyade uhrevi duygularla yapmalıyız. Eş seçerken bizleri
dünyaya çağıranı değil Allah’a yaklaştıranı seçmeliyiz.
Bizim evliliğimiz yani Müslüman’ın evliliği farklı olmalı. Müslüman
aile, karanlık dünyalara ışık saçmalı… Sıkıntıda boğulanlara şefkat
elini uzatmalı. Sevgiye hasret, mutluluğa hasret olanları sevginin ve
mutluluğun yurduna iletmeli.
Eşler el ele vermeli
Derdimiz önce insanlığa hizmet olmalı. Bunun için eşler el ele vermeli.
“Allah için ver” deyince vermeli. “Allah için yola çıkıyorum.” deyince
uğurlamalı. Allah’a giden yolda hayat arkadaşına omuz vermeli. Tıpkı
Peygamber kocasına Hira Dağı’na yemek taşıyan Hz. Hatice, İslâm için
şehit olan Ammar ve Sümeyye, yalın ayak kızgın çöller üstünde yan yana
hicret eden sahabe gibi…
Böyle eşler için söz sultanı ne güzel söylüyor: “Bahtiyardır o adam ki,
refika-i ebediyesini (ebedi arkadaşını) kaybetmemek için saliha
(dindar) zevcesini taklit eder, o da salih olur. Hem bahtiyardır o
kadın ki, kocasını mütedeyyin görür, ebedi dostunu ve arkadaşını
kaybetmemek için o da tam mütedeyyin olur, saadet-i dünyeviyesi (dünya
saadeti) içinde saadet-i uhreviyesini (ebedi saadetini) kazanır.”
